Omdat we om 10 over 10 zouden vliegen, er 3 uur van tevoren moesten/wilden zijn en het nog een minuut of 20 met de hotelshuttle rijden was, zijn we op tijd opgestaan. Gedoucht en ingepakt en ons bij de receptie gemeld. Er stonden al meer mensen klaar voor vertrek naar het vliegveld, maar het verliep allemaal keurig geordend.
Op Zaventem was het nog erg rustig, zodat we supersnel ingecheckt waren en de koffers ingeleverd hadden. Er werd niet gekeken naar de maat van de handbagage. Wij hadden een trolley en er stond een rekje waar hij in zou moeten passen, maar de grondstewardess had blijkbaar op het oog al gezien dat het paste of het boeide haar niet.
Toen zijn we op zoek gegaan naar ontbijt. Omdat we toch ruim de tijd hadden, hadden we besloten niet in het hotel te gaan haasten, maar op het vliegveld wat te eten. Dat viel niet mee. Er was niet heel veel keus, mede omdat nog niet alles open was, en wat er was viel tegen. Voor een vermogen hebben we een smakeloos croissantje, een koffie en een sapje weten te bemachtigen en meteen besloten dat nooit meer te doen daar. Al doende leert men, maar we hadden in elk geval wat gegeten.
En dan begint het grote wachten. Het weer is prima en bij de gate hadden we voldoende zitplaatsen met zicht op de vliegtuigen.
We vertrokken op tijd en na een rustige vlucht kwamen we aan in Atlanta. Dit is een groot vliegveld, maar de bijna 5 uur overstaptijd die we hadden vonden we toch wel lang duren.
Vervolgens overgestapt op een klein vliegtuigje waar iedereen bovenop elkaar gepropt zat. We hadden bovendien nog eens de slechtste plaatsen van allemaal, nl. die helemaal achteraan, waardoor je stoel vrijwel niet achterover kan. En dan is 3 uur vliegen toch nog best lang.
Maar ook dat hebben we overleefd en toen waren we om ongeveer 20.30 uur plaatselijke tijd in Denver, waar het inmiddels natuurlijk pikkedonker was. Na alle gebruikelijke handelingen op een vliegveld, die niet opvielen, want ik kan me er geen bijzonderheden van herinneren, zijn we op zoek gegaan naar de bus van Alamo, waar we de auto gehuurd hadden. Dat is ook nog een kwartiertje rijden, want alles is megagroot daar. Alle verhuurbedrijven liggen aan de rand van het vliegveld en ook Alamo op zich heeft al een enorm terrein. We werden netjes geholpen en zijn ingegaan op het aanbod de reservering te upgraden. We hadden een Intermediate SUV gereserveerd en voor $ 25,- per dag extra kregen we een Premium Crossover, een Chevrolet Traverse. Ideaal omdat je dan alle bagage zonder te kijken erin kunt gooien.
We mochten er een uitkiezen. Ze zagen er allemaal vrijwel nieuw uit, dus zijn we op de kleur af gegaan. Niet dat we die goed konden zien in het donker, maar we vonden een donkere mooier dan een grijze. We kregen de sleutels en ons werd een goede reis gewenst en weg was die jongen. Tof, maar hoe werkt zo'n auto? Dan denk je toch dat je wel eens in een auto gezeten hebt, maar hier hadden we al problemen met het verstellen van de stoel. Een instructieboekje was er niet, dus zijn we maar even langs de receptie gereden en hebben daar het een en ander gevraagd.
Op naar Dillon, wat op ongeveer 2,5 uur rijden van het vliegveld ligt. De wegen waren gelukkig schoon en het weer was ook goed, dus dat lukte. Wel waren we blij dat we er waren, want na zo'n lange vlucht nog een onbekende, donkere weg rijden is best vermoeiend.
De Best Western Ptarmigan Lodge heeft een 24/7 receptie, dus maakte het niet uit dat we er 's avonds laat pas aankwamen.
We kregen een kamer in Building 2 en verbaasden ons erover hoe groot het daar was. Dat hadden we niet verwacht. Keurige, eenvoudige kamer met koelkast en een badkamer die prima voldeed, maar bepaald onze smaak niet was. Het enige wat jammer was, was dat er niet een zitje was op de kamer. Wel een tafel met 2 stoelen, maar daar kun je niet lekker in hangen.
Moe in bed gedoken voor wat ongetwijfeld een gebroken nacht gaat worden. Het tijdverschil met Nederland is tenslotte -8 uur.
